شما
به‌‌عنوان یک انسان مسلمان، مؤمن، صاحب فکر، باید نگاه کنید، تکلیفتان را احساس کنید، تحلیل داشته
باشید – که من حالا عرض
خواهم کرد – نسبت به اشخاص،
نسبت به جریانها، نسبت به سیاستها، نسبت به دولتها، موضع داشته باشید، نظر داشته
باشید.
اینجور نیست که شما باید منتظر بمانید، ببینید که رهبرى درباره‌‌ى
فلان شخص، یا فلان حرکت، یا فلان عمل، یا فلان سیاست چه موضعى اتخاذ میکند که بر
اساس آن، شما هم موضع‌‌گیرى کنید؛ نه، اینکه کارها را قفل خواهد کرد. رهبرى وظایفى
دارد، آن وظایف را اگر خداى متعال به او کمک کند و توفیق بدهد، عمل خواهد کرد؛ شما
هم وظایفى دارید؛ به صحنه نگاه کنید، تصمیم‌‌گیرى کنید؛ منتها معیار عبارت باشد از
تقوا؛ معیار، تقوا باشد. تقوا یعنى اسیر هواى نَفْس نشدن در جانب‌‌دارى و طرف‌‌دارى یا در
مخالفت و معارضه، در انتقاد یا در تمجید؛ این را رعایت کنید. اگر این رعایت شد، هم
انتقاد خوب است، هم جانب‌‌دارى و تمجید خوب است: از شخص، از دولت، از فلان جریان
سیاسى؛ از فلان حادثه‌‌ى سیاسى؛ هیچ اشکالى ندارد.
البته
اگر در یک زمینه‌‌اى نظرى هم از سوى این حقیر ابراز شد، آن کسانى که حسنِ‌‌ظن
دارند و این نظر را قبول دارند، ممکن است این هم یکى از عواملى باشد که در تشخیص آنها
دخالت خواهد داشت؛ لکن این به معناى این نیست که وظیفه‌‌ى افراد در مورد موضع‌‌گیرى‌‌ها
و در مورد اظهارنظرها ساقط بشود؛ نه، هرکسى نگاه کند و وظیفه‌‌اش را انجام بدهد.
عرض کردم معیار این است که با رعایت تقوا باشد؛
یعنى بدون گرایش به هواى نَفْس؛ اگر انتقاد میکنیم، اگر طرف‌‌دارى و جانب‌‌دارى
میکنیم، اگر یک حرکت را، یک سیاست را تأیید میکنیم یا اگر رد میکنیم، واقعاً از
روى احساس وظیفه و تکلیف و بدون دخالت دادن اغراض نفسانى [باشد]؛ این هم یک نکته‌‌ى
دیگر.
یکى
از دوستان هم گفتند که خواب از چشم دانشجویان ربوده شده. این خیلى خوب است؛ واقعاً
اگر چنانچه اینجور باشد که نگرانى‌‌ها دانشجو را اینجور حساس بکند؛ البته
امیدواریم خوابتان را بموقع و کامل انجام بدهید! این تعبیرِ «خواب از چشم
ربوده شدن» تعبیر خوبى است؛ اگر واقعاً اینجور باشد، ما خیلى خرسند میشویم. این حالت نگرانى و دغدغه نسبت به
حوادث، موجب میشود که با چشم باز مسائل را نگاه کنید.
